Deventer-Geregeld gaan medewerkers van het Deventer Ziekenhuis naar het buitenland om daar vrijwillig hulp te verlenenen aan de allerarmsten van de wereld. Zo toog Jopie Andrea, verpleegkundige polikliniek urologie, naar Nepal voor de Stichting Vrouwen voor Vrouwen in Kathmandu. ‘Een onbetaalbare ervaring.’
Al jaren dacht Jopie Andrea: als ik de kans krijg, ga ik mee. En die kans kwam. Toen collega in het ziekenhuis Loes van der Leeuw haar voor de stichting Vrouwen voor Vrouwen vroeg mee te gaan naar Nepal, hoefde ze niet na de denken. Ze werd gevraagd om in Nepal tekst en uitleg te geven over de moderne urodynamische apparatuur die er stond, maar waar de medici geen raad mee wisten. ‘Ik wist vooraf eigenlijk niet waar ik aan begon’, vertelt Jopie. ‘Maar het was een warm bad. Theoretisch waren ze goed geschoold, alleen ze wisten niet hoe het apparaat te bedienen en hoe de uitslagen te lezen waren.’
Schilderstape
Ze kreeg het drukker dan ze had gedacht. ‘Ik dacht een dag of 4/5 werk te hebben, maar dat werden er 13. Ik had daardoor geen tijd om de bergen in te gaan, de echte schoonheid van Nepal te zien. Kathmandu is veilig, maar wel vies en lawaaierig.’ Wel bezocht ze nog wat tempels in de stad, maar eigenlijk was het alleen werken. Door de aardbeving van een paar jaar geleden is één ziekenhuisgebouw weggevaagd. Van twee is het er één geworden. Dus is het manipuleren met ruimte. Het voelt alsof je teruggaat naar de jaren ’80/ ’90 hier.’ Wat Jopie vooral opviel, is dat de artsen en verplegers zo weinig middelen hebben. ‘In plaats van pleisters gebruiken ze schilderstape. Het is een druppel jodium in plaats van een scheut. Veel armoede, hoewel het niveau van zorg me meeviel. Maar ik heb enorme bewondering voor hoe die mensen daar leven. Patiënten hebben geduld en bewaren de rust en kalmte. Daar kunnen wij nog wel wat van leren.’
Waardevol
Jopie was er niet alleen vanuit het Deventer Ziekenhuis. Ook gynaecoloog Loes van der Leeuw en ICT-medewerkers waren er. In totaal een groep van 14 mensen vanuit Vrouwen voor Vrouwen. De benodigde dagen voor de reis had Jopie opgespaard. ‘Voor mij voelde het als een vakantie, een onbetaalbare ervaring die ik voor geen goud had willen missen. Het is dankbaar werk en je kunt echt een verschil maken. Het werk van NGO’s als Vrouwen voor Vrouwen is zo waardevol. Het heeft mezelf ook verrijkt. Het is soms goed om even terug te gaan naar de basis. Niet alles doen volgens protocollen maar gewoon ook zelf blijven nadenken. We zijn qua zorg hier in het westen doorgeschoten.’ Bijzonder voor Jopie was ook dat ze zelf een aardbeving meemaakte. ‘200 km verderop, maar je weet direct dat het een aardbeving is. Ik hoorde op de gang geen paniek, dus ben maar weer gaan slapen….’ Volgende keer weer? ‘Zeker, maar dan neem ik een week extra en ga dan echt de bergen in en genieten van de schoonheid van Nepal.’
Bron: DZ
