DEVENTER – Met een overtuigende 0-6 overwinning op Heerde is FC RDC 4 afgelopen zaterdag (3 mei) kampioen geworden in de zesde klasse. Met nog twee wedstrijden te spelen, is het gat van zeven punten voor naaste belager SEH te groot. Saillant detail: op hemelsbreed 200 meter afstand vanwaar FC RDC 4 via de klinkende overwinning het kampioenschap binnensleepte, speelde SEH een thuiswedstrijd voor de laatste kans op de titel. Maar FC RDC liet deze kans niet meer glippen. Kijk Ajax, 0-6, zo win je in stijl een kampioenswedstrijd… Champagne, kampioensshirtjes, enkele alcoholische versnaperingen, meelevende familieleden en extatisch gejuich van spelers (‘kampioenen, kampioenen, kampioenen!’) vormden zaterdag op het voetbalveld na het laatste fluitsignaal een kolkend feestgedruis.

Met deze titel is FC RDC 4 bovendien het eerste seniorenelftal van de club dat kampioen is. Dus in het eerste seizoen van de club – ontstaan door de fusie van RDC en de CJV’ers – voetballen de 18 spelers van dit team zichzelf de geschiedenisboekjes in. Een extra reden om te proosten.

Het kampioenschap is met name de bekroning van een ijzersterke tweede seizoenshelft. Na de winterstop heeft FC RDC 4 niet meer verloren. Inclusief de met 0-6 gewonnen kampioenswedstrijd heeft FC RDC de laatste elf wedstrijden gewonnen. Over het hele seizoen is drie keer verloren, één keer gelijk gespeeld en dertien keer gewonnen. Twee wedstrijden staan nog op het programma: thuis tegen SEH en uit tegen EZC. Samen met Heerde zijn dat de enige ploegen die eerder in het seizoen FC RDC 4 versloegen, dus er zijn nog wat rekeningen te vereffenen om  het seizoen als kampioen waardig af te sluiten.

Het seizoen voor FC RDC 4 begon met een winstpartij, daarna verlies en een gelijkspel. Typerend voor het team waarvan het overgrote merendeel al jaren samen speelde bij de CJV’ers: heel goede wedstrijden afwisselen met onbegrijpelijke verliespartijen. Het team deed al enkele jaren mee in de top van de competitie, maar plek drie, vier leek het hoogst haalbare.

Na dat stroeve begin van de competitie volgde een serie winstpartijen met goed voetbal, maar daarna twee keer verlies (SEH en EZC) was ‘een tikje’. Toch wist FC RDC 4 de rug te rechten en de serie van negen overwinningen neer te zetten. Wonderlijk genoeg raakte juist koploper SEH het spoor bijster. FC RDC 4 naderde SEH steeds dichter op de ranglijst, tot na weer een nederlaag van SEH vrij onverwachts FC RDC 4 lijstaanvoerder werd. De voorsprong was één punt,  dat liep al snel op tot vier punten en een week later zelfs naar zeven punten. Een beetje zenuwachtig werden de spelers toch wel. “Worden we kampioen? Kunnen we dat?”

Drie kansen voor de titel waren er waarvan de eerste (uit tegen Heerde) direct met beide handen werd aangegrepen. Een enigszins onverwachts kampioenschap, maar dik verdiend! De doelcijfers na twintig wedstrijden: 109 voor, 32 tegen. Dat betekent dat zowel de meest scorende als de best verdedigende ploeg van deze competitie spelen in het schitterende tenue van FC RDC.

FC RDC Deventer

Over goalgetters gesproken: spits Menno Helderman is met ruim dertig doelpunten veruit de meest productieve speler van FC RDC 4, hij hoopt in de laatste twee wedstrijden door de grens van liefst veertig doelpunten te gaan. Daarnaast is hij met zijn balvastheid een belangrijke speler. Buitengewoon kopsterk is hij ook, een extra wapen voor FC RDC 4.

Maar eigenlijk heeft elke speler specifieke kwaliteiten die elke zaterdag samengevoegd FC RDC 4 tot kampioensteam maken. Zoals op de goal Jeroen ‘Brutus’ Moes. De grote keeper die met zijn uitstraling al zorgt dat vóór de wedstrijd FC RDC 4 vaak met 1-0 voorstaat. En de vijandelijke spits die toch waagt op zijn goal te schieten, straft Moes af door soms onmogelijke ballen alsnog voor de doellijn te pakken. Topkeeper.

De meeste wedstrijden vormden Henry Wijnbergen en Kees Landkroon het centrale verdedigingsduo. Wijnbergen de stoïcijnse stopper die het elke spits erg moeilijk maakt en zeker de laatste weken ook voetballend steeds meer liet zien. Landkroon de aanvoerder. Zet de lijnen uit, kan hard ingrijpen als de wedstrijd daarom vraagt en met de prachtige passes uit zijn rechterbeen heeft hij zelfs wedstrijden mede beslist.

Marten de Vries heeft een abonnement op de linksbackpositie. Verdedigend sterk, wint veel duels, begint steeds vaker aan rushes over de linkerkant en heeft zelfs twee keer gescoord. Wordt niet voor niets ‘de Messi van de donderdagavond’ genoemd… Edwin ‘Ed’ van Kleef speelt veelal rechtsback en toont zich uiterst betrouwbaar. Mannetje uitschakelen, simpele passes, geen tierelantijntjes. Af en toe een tikkie heetgebakerd, maar beter dat dan geen pit in je donder.

De twee meest ervaren spelers zijn Nuri Ayten en Henk ‘Kniefit’ Kievit. Ayten zwaait na dit seizoen af en bouwt af in de zeven tegen zevencompetitie, alsof hij wist dat hij nu glorieus afscheid kon nemen met de titel. Dat doet ervaring met een mens, het levert grote inzichten op. Ayten, altijd hardwerkend, betrouwbaar, goed voor zeker één verbijsterende wereldgoal per seizoen…  Kievit gaat nog zeker door, is gretig. Werd gaandeweg het seizoen steeds fitter en liet zich zien als uiterst waardevolle, dienstbare en ijverige linkermiddenvelder. Wijst de rest van team er ook vaak – terecht – op dat de bal over de grond moet, die lange ‘peren’ naar voren zijn niet zijn spelletje. Maakte in de kampioenswedstrijd het als linksbuiten de rechtsback van Heerde nog moeilijk.

Belangrijke kracht in het centrum van het middenveld is Daniël ‘Dani’ van Ommen. Atletisch, balvast, scorend vermogen, technisch vaardig, goede trap en waarschijnlijk in staat om drie renpaarden op conditie te verslaan… Zeer complete speler die elke weer verbazing wekt als hij  vertelt dat hij jaren niet heeft gevoetbald, het is bijna niet te bevatten.

Veelal linksbuiten was Niels ‘Harry’ Harrewijn. De lichtflits op de linkerflank, vermoedelijk snel genoeg om net als Jerommeke (ja, die van Suske en Wiske) zo hard te lopen dat door de luchtwrijving een lucifer ontbrandt. Heeft een grote trukendoos om uit te putten waarmee hij elke rechtsback horendol speelt. Een goede trap in zijn linker, een heerlijke speler. Heeft veel scorend vermogen, al zit daar zeker nog potentie in.

Dan Thijs ‘Ties’ Landkroon. Rechtermiddervelder vaak, maar ook prima inzetbaar als centrale middenvelder, rechtsbuiten, centrale verdediger of welke positie dan ook als de wedstrijd daarom vraagt. Technisch begaafd, goede pass, scorend vermogen, lepe voetballer.

Ties is de broer van Kees, Niels is de broer van Matthijs ‘Harry’ Harrewijn. Inderdaad, ook een Harry. De rest van het team weet ook niet precies hoe het zit. Matthijs is een echte spits, prikt ze er toch altijd weer in. Werd dit seizoen gehinderd door blessureleed, maar stoomde zichzelf klaar voor de kampioenswedstrijd. Scoorde in die match een typische spitsengoal – lage voorzet vanaf de zijkant, komt voor de verdediger en schiet de bal erin – en joekelde later die wedstrijd de bal nog vanaf de rechterkant in de winkelhaak van het goal. Na dat doelpunt wenst hij dan ook ‘Harry Winkelhaak’ te worden genoemd, of u daar allen rekening mee wilt houden…

Theo Mulder liet zich dit seizoen weer zien zoals velen hem kennen. Sleuren en trekken op het middenveld, nooit opgeven, tegelijkertijd technisch vaardig, niet van de bal te krijgen en goed voor een paar mooie doelpunten. Vaak op het middenveld te vinden, maar ook niet te beroerd om als rechtsbuiten aan te treden. Multifunctionele speler.

Een paar spelers waren ‘zwervers’, in de zin dat ze niet echt een vaste positie hadden. Maar zij waren desondanks ook zeer waardevol op de weg naar de titel. Zoals Martijn ‘T-nuZ’ Zeewuster. Geeft nooit op en speelde als rechtsback in de kampioenswedstrijd de gevaarlijke linksbuiten van Heerde volledig uit de wedstrijd. Die linksbuiten zal zich die avond liggend in de  foetushouding in slaap hebben gehuild, want hij kreeg door toedoen van T-nuZ geen poot aan de grond. Jonne van de Wardt is ook zo’n ideale speler: veelzijdig, conditie als een paard, gaat er altijd voor, venijnige tackles. De stille, maar o zo sterke krachten van het team, dat zijn spelers als hij. Dan is er Jarmo Knulst. Kwam gedurende het seizoen bij het team en bleek er wonderwel bij te passen. Is met zijn snelheid en functionele techniek een aanwinst als rechtsbuiten, maar speelt met hetzelfde gemak op het middenveld of in de verdediging. Stabiele jongen, verzaakt nooit.

Michel ‘De Vries’ De Vries (geen familie van Marten, voor zover bekend) is met zijn ervaring zeer welkom bij het team. Speelt niet alles, maar als een beroep op hem wordt gedaan, laat hij zien dat hij het spelletje nog steeds niet is verleerd en dat jonge spelers er goed aan doen te kijken hoe hij speelt. Prettig persoon om in de groep te hebben bovendien. Matthijs ‘Oppen’ Oppenhuizen liep dit seizoen de tegenstanders zoveel mogelijk hinderlijk in de weg op het middenveld of in de verdediging. Niet de sierlijkste voetballer die er is, maar elke ploeg heeft ook spelers nodig die tijdrekken door de bal zover mogelijk weg te schieten en daar dan intens van genieten…

Wie deze kampioenen met eigen ogen wil zien spelen: op zaterdag 10 mei om 14.30 uur is de aftrap tegen SEH, bij FC RDC op sportpark Borgele